HISTORIA

Założycielami Wapienicy byli koloniści niemieccy. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1568 roku. Początkowo nazywała się Łopienica – od rzeki o tej samej nazwie, która swoje określenie zawdzięczała nadbrzeżnej szacie roślinnej – łopianom. Obecna nazwa pojawiła się dopiero w XIX w. i uważa się, że ma ona związek z piecami wapiennymi, które były w tym rejonie bardzo popularne. Wapienica najpierw należała do szeroko rozległej gminy Starego Bielska. W XIII i XIV w., gdy sąsiednie wioski – Stare Bielsko, Międzyrzecze i Kamienica – zamieszkane były przez kolonistów niemieckich, Wapienica leżała jeszcze w ciszy leśnej. Do 1572 roku znajdowała się w posiadaniu Książąt Cieszyńskich. W XVII w. przybyła nowa fala kolonistów niemieckich, która zajęła tę bogatą w drzewo miejscowość. Sto lat trwał proces zorganizowania gminy. W 1780 roku odłączono ją od Starego Bielska. Niedługo potem nastąpiła zmiana własności Księstwa Bielskiego. Książę Franciszek z Sułkowskich doprowadził do utraty większej jego części. Również w Wapienicy w ręce kolonistów przeszły w ten sposób wielkie przestrzenie. Przypadający na XIX w. rozwój bielskiego przemysłu nie ominął również Wapienicy. Kilku jej obywateli założyło w tym czasie do spółki większe przedsiębiorstwa. Powstały dwie nowe fabryki sukiennicze (nr 71 i 72). Zbudowano również młyn i tartak. W 1888 roku stworzono kolej relacji Bielsko – Cieszyn – Frydek. W 1894 roku na dworcu kolejowym zorganizowano siedzibę urzędu telegraficznego i pocztowego, a następnie zainstalowano telefon. Bogactwa źródeł wapienickich zostały wykorzystane przez miasto Bielsko. W 1895 roku zbudowano szereg studni pełniących funkcję magazynów wody oraz rurociąg wzdłuż drogi powiatowej i cesarskiej w kierunku Cieszyna. Założono także Straż Pożarną i wzniesiono Strażnicę. W 1896 roku powstała kasa oszczędnościowo-pożyczkowa. Pod koniec XIX w. i na początku XX obserwujemy dynamiczny rozwój gminy. W latach 20-tych powstały tu nowe fabryki: Wapienickie Zakłady Przemysłowe, Fabryka Pił, Zakłady Tarcz Ściernych. Rozbudowano również Fabrykę Sukna. Fabrykę Części Samochodowych przemianowano na Fabrykę Śrub, a następnie na Fabrykę Kos. W 1930 roku, według spisu ludności, Wapienica liczyła 838 osób – 88 % narodowości niemieckiej i 12 % Polaków. Wśród nich największą grupę tworzyli ewangelicy (70 %). Zdecydowanie mniej było katolików (29 %) i żydów (1 %).

Pierwsza szkoła w Wapienicy powstała z inicjatywy jej mieszkańców w 1817 roku. Była to jednoklasowa prywatna szkoła niemiecka. W tym samym roku rozpoczęto budowę nowej siedziby placówki. Składała się ona z izby lekcyjnej, która mogła pomieścić 50 dzieci, oraz jednoizbowego mieszkania dla nauczyciela. Pierwszym zatrudnionym pedagogiem był pisarz gminny – Johann Kobiela. Jego nazwisko jest polskie, choć trudno powiedzieć, jakiej był narodowości. Dopiero w 1861 roku do Wapienicy przybył wykwalifikowany nauczyciel mianowany przez Krajową Radę Szkolną. W 1865 roku zakupiono dla szkoły 7 morgów gruntu, zapisując tę „realność” na własność tzw. Ewangelickiej Gminy Szkolnej w Wapienicy. W następnym roku wzniesiono już murowany, parterowy budynek z jedną salą lekcyjną i trzyizbowym mieszkaniem dla nauczyciela. Wapienica należała do obwodu Szkoły Publicznej w Kamienicy i z tego tytułu musiała ponosić część kosztów jej utrzymania. Dlatego czyniono usilne starania o upaństwowienie własnej szkoły prywatnej. Zostały one uwieńczone powodzeniem w 1873 roku, kiedy to Krajowa Rada Szkolna w Opawie wydała decyzję o upaństwowieniu placówki. Nauczyciele, którzy w niej pracowali, pochodzili z Bielska i okolic. Wybierani byli przez gminę, a mianowani przez Krajową Radę Szkolną. Większość pedagogów posiadała niemiecką narodowość. Przez 75 lat szkoła w Wapienicy była placówką jednoklasową, a więc o niskim poziomie nauczania. W 1892 roku dobudowano do gmachu szkolnego piętro, na którym urządzono drugą izbę lekcyjną, mieszkanie dla nauczyciela oraz kancelarię. W tymże roku w szkole uczyło się 127 dzieci. Dwuklasowy poziom organizacyjny istniał do 1911 roku, kiedy to utworzono klasę trzecią. W roku szkolnym 1920/1921 powstała klasa czwarta. Było to możliwe dzięki nawiązaniu współpracy z fabrykantami niemieckimi z Bielska i Wapienicy przez ówczesnego kierownika szkoły – Karla Pindera. Obserwując początki szkolnictwa w Wapienicy, można odnieść wrażenie, że w miejscowości tej mieszkali sami Niemcy. Nic bardziej mylnego. Osiedleni tu Polacy z konieczności musieli uczęszczać do szkoły niemieckiej. W 1910 roku powstała prywatna polska szkoła Towarzystwa Szkoły Ludowej w Jaworzu Średnim. Jej nauczycielami byli wyłącznie Polacy, wychowankowie polskich seminariów nauczycielskich. Odwiedzali oni rodziny polskie w Wapienicy oraz Jaworzu Średnim i werbowali młodzież do polskiej szkoły. Sporo dzieci polskich z Wapienicy zaczęło uczęszczać właśnie do tej placówki.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku przystąpiono m.in. do rozbudowy szkolnictwa. W miejscowościach sąsiadujących z Wapienicą dość łatwo udało się polskim władzom szkolnym uruchomić polskie szkoły. Inaczej jednak było w Wapienicy. W niemieckich dokumentach wspomina się, że w 1919 roku w Cieszynie powstała Komisja Szkolna, która 31 sierpnia 1920 roku zarządziła we wszystkich gminach spisy dzieci w wieku szkolnym. Postanowiła ona, że Polacy muszą chodzić do polskich szkół, a Niemcy mogą posyłać swe dzieci do szkół niemieckich lub polskich. W Wapienicy taki spis miał miejsce na początku roku szkolnego 1920/1921, ale niewielu rodziców wyraziło chęć posłania swych dzieci do szkoły polskiej. W tej sytuacji nie mogła więc ona powstać. W końcu po wielu naciskach ówczesnego Inspektora Szkolnego – Klemensa Matusiaka – i zabiegach aktywnych Polaków mieszkających w Wapienicy utworzono w 1923 roku szkołę polską. 24 września 1923 roku Niemcy zmuszeni byli do odstąpienia jednej sali lekcyjnej w budynku szkoły niemieckiej przy obecnej ul. Jaworzańskiej. Jej kierownikiem został Franciszek Kubok. W następnym roku polska szkoła decyzją władz zostaje podniesiona do rangi szkoły trzyklasowej. W 1925 roku rozpoczęto budowę nowego budynku dla polskiej szkoły przy obecnej ul. Międzyrzeckiej (aktualnie mieści się w nim Przedszkole nr 41), którą ukończono rok później. Placówka ta dysponowała dwiema salami lekcyjnymi oraz mieszkaniem dla kierownika. W 1929 roku w szkole zatrudniony został drugi nauczyciel. Spisy dzieci poprzedzały każdy rok szkolny. Od tego momentu obserwuje się systematyczny wzrost liczby uczniów w polskiej placówce. W szkole niemieckiej natomiast dochodzi do sytuacji odwrotnej i dlatego już w 1926 roku, decyzją władz szkolnych, obniżono jej stopień organizacyjny do dwuklasowego. W roku szkolnym 1938/1939 do szkoły polskiej uczęszczało 120 uczniów, a do niemieckiej już tylko 60. Dzieci polskie nie mieszczą się w swoim budynku szkolnym i dlatego też decyzją władz szkolnych przeniesiono dwie najstarsze klasy do budynku placówki niemieckiej. Wynika z tego, że po założeniu szkoły polskiej w Wapienicy systematycznie przywracana była polskość na tym terenie. Oprócz polskiej szkoły duże zasługi w krzewieniu polskości w Wapienicy miała Macierz Szkolna założona przez kierownika szkoły – Franciszka Kuboka. Spełniała ona funkcję dzisiejszej Rady Rodziców. Prowadziła również działalność kulturalno-oświatową, urządzała liczne przedstawienia teatralne, których reżyserami byli nauczyciele. Przychodziła na nie nie tylko ludność polska, ale i niemiecka. Macierz Szkolna prowadziła także chór i miała własną bibliotekę. W 1939 roku znajdowało się w niej 1000 książek, a zapisanych było 200 czytelników. Owocną działalność szkoły i Macierzy Szkolnej przerwała II wojna światowa.

Nauczyciele w latach 1923-1939:

1. Franciszek Kubok  (kierownik szkoły): 1923 – 1939 (Ppor. Wojska Polskiego – zginął w Katyniu w 1940 r.);
2. Samuel Hoch: 1929 – 1931;
3. Jan Koziełek: 1931 – 1938;
4. Emilia Berek: 1937 – 1939;
5. Oskar Kożusznik: 1938 – 1939.

Ponadto uczyli: 

· Hermina Wawrowa – robót ręcznych; 
· Adam Szurman – religii ewangelickiej; 
· księża z Bielska – religii katolickiej.

W grudniu 1944 roku rozpoczęła się ewakuacja Niemców z Wapienicy. 12 lutego 1945 roku miejscowość została wyzwolona i jej polscy mieszkańcy natychmiast przystąpili do organizowania administracji oraz szkolnictwa. Naczelnikiem gminy został Ignacy Jurczyk, natomiast kierownikiem szkoły, przedszkola i kursów – Józef Niesyt, powołany 22 lutego 1945 roku przez Inspektora Szkolnego. Przed nowymi władzami stanął ogrom problemów. Miejscowość była kompletnie zrujnowana, a tutejsze fabryki zdewastowane i pozbawione surowców. Uporczywa praca władz administracyjnych i kierownika szkoły wkrótce zaczęła przynosić owoce. 17 kwietnia 1945 roku naukę w szkole rozpoczęło 198 uczniów. Rada Pedagogiczna składała się wtedy z czterech osób. Należeli do niej: 

– Józef Niesyt – kierownik, nauczyciel kwalifikowany; 
– Alicja Kucikowa – nauczyciel kwalifikowany; 
– Izydor Jurczyk – kandydat nauczycielski; 
– Józef Iskrzycki – kandydat nauczycielski. 

W maju 1945 roku pracę dydaktyczną podjęło dwóch nauczycieli kwalifikowanych – Janina Niesytowa i Oskar Kożusznik, który pracował w tej placówce już rok przed wojną. Szkoła rozpoczęła nauczanie w niezwykle trudnych warunkach. Nie było dosłownie niczego. Uczniowie przynieśli krzesła z domów, kierownik szkoły zbierał stoły w całej gminie, a tablicę z dykty zrobił stolarz. Po roku pracy w takich warunkach ze składek członkowskich i z zysków, jakie przyniosły imprezy kulturalne, zakupiono sprzęt do dwóch sal lekcyjnych. Do 1949 roku, dzięki staraniom kierownika szkoły i Rady Pedagogicznej, szkoła (6 klas) została w pełni umeblowana. Równolegle z zabiegami o wyposażenie budynku trwała wytężona praca dydaktyczna i wychowawczo-opiekuńcza. W kwietniu 1945 roku kierownik szkoły zorganizował kursy uzupełniające w zakresie pełnej szkoły powszechnej, a w 1946 – kursy jesienno-zimowe dla analfabetów. Kształcenie prowadzili miejscowi nauczyciele. Od września 1945 roku rozpoczęto dożywianie uczniów i nauczycieli. W szkole powołano do życia harcerstwo i Komitet Rodzicielski. Na terenie gminy utworzono Koło Macierzy Szkolnej, której prezesem został Józef Niesyt. Od 15 listopada 1948 roku do 1 marca 1949 roku, z inicjatywy kierownika szkoły, w placówce funkcjonował ruchomy ambulans dentystyczny. Organizowane były również imprezy szkolne i gminne. W 1949 roku powstał przy szkole trzygłosowy chór szkolny założony i prowadzony przez nauczyciela – Bronisława Kokotka. Patronat nad placówką objęły Zakłady Przemysłu Wełnianego im. J. Kluski w Wapienicy, które w znacznym stopniu udzielały jej pomocy finansowej i materialnej. W budynku powstała pracownia do zajęć praktycznych, która 1 listopada 1950 roku została przemianowana na powiatową pracownię zajęć praktycznych. Jej kierownikiem uczyniono nauczyciela – Stanisława Niesyta, który następnie wyposażył ją w wiele przydatnych narzędzi i maszyn, co przyniosło szkole uznanie władz oświatowych. W pracowni wykonywano m.in. potrzebne pomoce naukowe. Liczba ludności w Wapienicy wciąż rosła, a tym samym szkole przybywało uczniów. W 1949 roku w dwóch budynkach (przy ul. Międzyrzeckiej i Jaworzańskiej), posiadających łącznie 6 sal lekcyjnych, uczyło się 372 dzieci w 10 oddziałach. Panowała ciasnota, lekcje odbywały się na dwie zmiany. W tej sytuacji kierownik szkoły rozpoczął starania o budowę nowego gmachu. Jednak 1 września 1950 roku opuścił dotychczasowe stanowisko i został kierownikiem szkoły dla pracujących. Jego następca – Stefan Zajda – sprawował tę funkcję jedynie przez miesiąc. Przeszedł bowiem do pracy w administracji oświatowej. Dlatego też 1 października 1950 roku do pełnienia obowiązków kierownika szkoły został powołany dotychczasowy nauczyciel – Bronisław Kokotek.

Nowy kierownik, Bronisław Kokotek, podejmuje od samego początku energiczne starania o budowę nowej szkoły. Poświęca tej sprawie wiele energii i czasu. Pierwszy widoczny sukces osiąga 16 kwietnia 1951 roku, kiedy PWRN przyznaje szkole parcelę, która 23 maja 1953 roku zostaje zakwalifikowana pod budowę. Wojewódzki Wydział Oświaty w Katowicach 12 maja 1954 roku zleca przedsiębiorstwu „Miastoprojekt” wykonanie dokumentacji związanej z budową szkoły. Pomimo tych działań nie ma jednak wyraźnych perspektyw na jej rozpoczęcie. Kokotek angażuje do pomocy Komitet Rodzicielski. Z jego przedstawicielami odwiedza odpowiednie władze w Katowicach i w Warszawie. Prosi również o pomoc śląskiego pisarza i posła – Gustawa Morcinka, który przyrzeka poparcie. Młodzież szkoły pisze petycję do Ministra Oświaty. Te starania nie idą na marne. 30 czerwca 1956 roku przekazano plac pod budowę Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu Budownictwa Terenowego. 24 września 1956 roku położono pierwszą cegłę na fundamencie nowej szkoły. Rosną mury, jednak tempo robót jest zbyt wolne, bo budynek ma być gotowy na koniec sierpnia 1958 roku. Kierownik szkoły, a także nauczyciele – Oskar Kożusznik i Stanisław Niesyt – interweniują u odpowiednich władz. GRN i Społeczny Komitet Budowy Szkoły nie przejawiają jednak większego zainteresowania.

Od marca 1957 roku rozpoczyna się systematyczne zaopatrywanie szkoły w potrzebny sprzęt i pomoce naukowe, które przechowywano w lokalach różnych instytucji w Wapienicy. W lipcu 1957 roku przyjeżdża z Katowic komisja Wojewódzkiego Wydziału Oświaty, która wstrzymuje budowę auli, uważając, że jest ona w obecnej rzeczywistości luksusem. Na jej miejscu sugeruje zorganizować dwie sale lekcyjne. W związku z tym kierownictwo szkoły wyjeżdża do Katowic na negocjacje. Zostaje osiągnięty kompromis (zainstalowano jedną ruchomą ścianę) i prace są kontynuowane według dotychczasowego planu. Na początku sierpnia 1958 roku rozpoczyna się urządzanie wnętrz nowego gmachu. W pracę tę szczególnie angażują się: kierownik szkoły – Bronisław Kokotek, jego zastępca – Oskar Kożusznik, przewodniczący Komitetu Rodzicielskiego – Rudolf Kubisz, jego zastępca – Jerzy Ozga, a także Alojzy Kubaczka oraz nieliczna grupa rodziców. Równolegle ze staraniami, a potem budową nowej szkoły, kontynuuje się pracę dydaktyczno-wychowawczą w niezmiernie trudnych warunkach. Ciągły wzrost liczby uczniów zmusza Radę Pedagogiczną do skrócenia lekcji, za zgodą władz oświatowych, o 5 minut. Nauka w klasach I – III trwa od 800 do 1730, a w klasach IV – VIII od 800 do 1805. Nauczyciele mają przerwy między lekcjami od 2 do 4 godzin. W tak trudnych warunkach działają ponadto liczne organizacje szkolne. Przygotowuje się akademie rocznicowe, imprezy gwiazdkowe czy festyny z okazji Dnia Dziecka. Dzięki staraniom kierownika szkoły, przy poparciu Komitetu Rodzicielskiego i zakładu opiekuńczego, baza szkoły zostaje unowocześniona. Wyposażono ją w odbiornik radiowy, zwiększono księgozbiór biblioteczny, zakupiono nowe ławki. Kierownik szkoły urządza obok budynku szkolnego nr 1 ogródek kwiatowy i działkę doświadczalną, a do budynku nr 2 doprowadzona zostaje bieżąca woda.

Uroczystość otwarcia nowego budynku szkolnego odbyła się 31 sierpnia 1958 roku o godzinie 13.00. Wzięli w niej udział przedstawiciele władz administracyjnych i politycznych województwa, powiatu i gromady, a także reprezentanci ZNP i licznych miejscowych zakładów pracy. Jednak zainteresowanie samej społeczności lokalnej nie było zbyt imponujące. Nowy budynek składa się z 11 sal lekcyjnych, 4 pracowni (biologicznej, fizycznej, zajęć praktycznych dziewcząt i chłopców), świetlicy z zapleczem kuchennym, biblioteki, sali gimnastycznej z natryskami, auli, szatni, gabinetu lekarskiego, gabinetu pomocy naukowych, dwóch pomieszczeń administracyjnych, dwupokojowego mieszkania dla kierownika szkoły oraz dwupokojowych mieszkań dla woźnego i nauczyciela. O nowym budynku placówki w Wapienicy pisze prasa wojewódzka i lokalna. W lepszych warunkach szkoła osiąga wysoki poziom nauczania, cieszy się też uznaniem środowiska oraz władz szkolnych, powstają liczne koła przedmiotowe, artystyczne, szachowe, techniczno-modelarskie, gospodyń, rytmiki (zaopatrzone w pokaźną liczbę instrumentów).

21 maja 1961 roku w szkole odbyła się konferencja rejonowa poświęcona problemowi aktywizacji procesu nauczania w świetle współczesnej dydaktyki. Udział w niej wziął ówczesny wiceminister oświaty Ferdynand Herok, kurator Katowickiego Okręgu Szkolnego oraz kierownicy szkół powiatu. Miejscowi nauczyciele przeprowadzili 7 pokazowych lekcji. Wiceminister wysoko ocenił poziom konferencji i przyznał Radzie Pedagogicznej zbiorową nagrodę pieniężną. W okresie od marca do listopada 1961 roku szkołę odwiedzają trzy delegacje zagraniczne: przedstawiciele ambasady NRD oraz administracji szkolnej z Węgier i Bułgarii. W 1964 roku, na wniosek Kuratorium Okręgu Szkolnego w Katowicach, Ministerstwo Oświaty zleciło Radzie Pedagogicznej prowadzenie badań dla ośmioklasowej szkoły podstawowej. Trwały one dwa lata, w ścisłym kontakcie z Instytutem Pedagogiki i Centralnym Ośrodkiem Metodycznym w Warszawie. Przedstawiciele tych instytucji byli częstymi gośćmi szkoły.

Nauczycielka Irena Ryszka przez trzy lata prowadziła w klasach I – III eksperyment z języka polskiego na zlecenie Instytutu Pedagogiki. Opublikowała na ten temat szereg artykułów w „Życiu Szkoły”. U kierownika placówki praktyki odbywali kierownicy szkół powiatu bielskiego i cieszyńskiego. Nauczyciele: Leopold Franek, Oskar Kożusznik, Stanisław Kuśnierz, Stanisław Niesyt i Irena Ryszka zostali powołani przez Inspektora Oświaty na instruktorów powiatowych. Nowa szkoła staje się ośrodkiem życia kulturalnego w środowisku. Organizowane są liczne imprezy artystyczne, w których – oprócz młodzieży – uczestniczyła orkiestra nauczycielska ogniska ZNP założona w 1958 roku i prowadzona przez Leopolda Franka. Wśród jej muzyków znaleźli się pracownicy tej szkoły: Bronisław Kokotek – pierwsze skrzypce, Oskar Kożusznik – drugie skrzypce i Leopold Franek – trąbka. Próby odbywały się w szkole w Wapienicy.

Orkiestra swoimi występami uświetniła wiele imprez oświatowych i związkowych. Zakończyła swą działalność zakwalifikowaniem się do Centralnego Przeglądu Zespołów Amatorskich w 1967 roku. Koło Macierzy Szkolnej zorganizowało również spotkania z pisarkami: Marią Wardasówną i Zofią Kossak-Szczucką. Przedsiębiorstwo budowlane, oddając budynek szkolny do użytku w sierpniu 1958 roku, pozostawiło po sobie nieuporządkowany plac zawalony gruzem i ziemią. Nie istniało boisko szkolne. Dlatego też kierownik szkoły – Bronisław Kokotek – opracował plan zagospodarowania otoczenia szkoły.

Przy pomocy młodzieży i wsparciu finansowym Komitetu Rodzicielskiego, GRN i lokalnych zakładów pracy uporządkował teren, urządził klomby, chodniki i rabaty. Założył alpinarium, posadził wiele krzewów i drzew ozdobnych. Zorganizował również działkę szkolną. Przy jego czynnym udziale przystąpiono do budowy boisk szkolnych. Uroczyste otwarcie obiektów sportowych nastąpiło 25 września 1965 roku. Powstało boisko asfaltowe (zamieniane zimą w lodowisko), skocznia w dal, bieżnia o długości 60 metrów i duże boisko żużlowe. Na nowo otwartych obiektach odbyły się powiatowe zawody lekkoatletyczne. W pobliżu budynku powstaje także geograficzny ogródek z pełnym wyposażeniem meteorologicznym. Otoczenie szkoły prezentuje się wspaniale, o czym pisze na swych łamach m.in. „Kronika Beskidzka” i „Trybuna Robotnicza”, wyrażając zachwyt nad jego pięknem 
i podziw dla ogromu włożonej pracy.

27 kwietnia 1966 roku w czasie obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego i akademii pierwszomajowej zostały uroczyście posadzone dwa dęby w obrębie boiska asfaltowego. Nazwano je „dębami tysiąclecia”. W latach 1967 – 1970 w czynie społecznym wybudowano obok szkoły Dom Nauczyciela. 17 czerwca 1972 roku Rada Pedagogiczna, Komitet Rodzicielski i przedstawiciele Zakładu Opiekuńczego żegnają odchodzącego na emeryturę dyrektora Bronisława Kokotka – człowieka wielce zasłużonego dla szkoły. 1 września 1972 roku funkcję dyrektora obejmuje Leon Woźnica. W tym czasie budowane są w Wapienicy dwie fabryki domów, powstają trzy osiedla mieszkaniowe. Liczba dzieci zaczyna gwałtownie wzrastać. Budynek placówki staje się ciasny. Warunki nauki i pracy pogarszają się.

1 czerwca 1975 roku na skutek reformy administracyjnej kraju do istnienia powołana zostaje Zbiorcza Szkoła Gminna w Wapienicy. Podporządkowano jej szkoły podstawowe w Jaworzu, Jasienicy i Międzyrzeczu. Stanowisko gminnego dyrektora placówki powierzono Leonowi Woźnicy. W szkole utworzono biuro administracji Zbiorczej Szkoły Gminnej. Powstała również klasa VII – uzawodowiona o zmniejszonym wymiarze godzin dydaktycznych. Jej uczniowie uczyli się różnych zawodów, odbywali przez trzy dni w tygodniu praktyki zawodowe w miejscowych zakładach pracy. Zbiorcza Szkoła Gminna dysponowała pokaźnym budżetem, który pozwalał na unowocześnienie posiadanej bazy materialnej. Znacznie wzbogacono księgozbiór biblioteki. Zakupiono sprzęt audiowizualny i inne pomoce naukowe. Wymieniono parkiety w sali gimnastycznej i świetlicy. Powstały dobrze wyposażone sale dla klas młodszych oraz pracownia wychowania obywatelskiego. Utworzono Izbę Pamięci Narodowej, w której zgromadzono pamiątki obrazujące udział miejscowych Polaków w walce o wyzwolenie narodowe. Izbę odwiedził 21 marca 1977 roku ówczesny wiceminister oświaty gen. Zygmunt Huszcza. Zbiorcza Szkoła Gminna istniała zaledwie półtora roku.

1 stycznia 1977 roku Wapienica zostaje włączona do Bielska-Białej. Placówka otrzymuje numer „32” i zyskuje status szkoły miejskiej. Szybko wzrasta liczba uczniów. Ciasnota staje się nieznośna. Dla polepszenia warunków nauki i pracy podejmuje się doraźne przedsięwzięcia. Mieszkanie dyrektora szkoły i dwa lokale nauczycielskie zostają zamienione na sale lekcyjne. W budynku starej szkoły z jednej dużej sali lekcyjnej, poprzez wybudowanie przepierzenia, powstają dwa pomieszczenia. Klasy „zerowe” uczą się w byłej strażnicy obok szkoły. Nie na długo to jednak wystarcza. Liczba uczniów wciąż wzrasta i dlatego nauka odbywa się na dwie i trzy zmiany. W celu skrócenia czasu nauki Rada Pedagogiczna zmuszona jest do ograniczenia części przerw lekcyjnych do 5 minut. Rodzice uczniów samorzutnie organizują Komitet Budowy Szkoły. Zabiegają o parcelę i budowę nowego gmachu. Jednak kończy się to fiaskiem, gdyż władze oświatowe nie dysponują odpowiednimi funduszami. W 1982 roku następuje zmiana na stanowisku dyrektora szkoły. Nowa dyrektor – Irmgarda Gryczka – czyni usilne starania o poprawę warunków funkcjonowania szkoły. Z funduszów Inspektoratu Oświaty i Komitetu Rodzicielskiego w budynku przy ul. Jaworzańskiej zainstalowano ogrzewanie elektryczne. W 1984 roku wydzierżawiono część pomieszczeń w siedzibie KBO „Beskid” przy ul. Lajkonika i adaptowano je na sale lekcyjne (następne pomieszczenia przejęto w 1986 roku). Uczą się tam klasy młodsze. W 1984 roku szkoła wzbogaca się o Izbę Młodzieżowej Służby Ruchu, gdzie prowadzi się systematyczne szkolenia w zakresie ruchu drogowego i przygotowuje młodzież do egzaminu na kartę rowerową. Budowane jest też Miasteczko Ruchu Drogowego. Sojusznikiem placówki zostaje Samorząd Mieszkańców oraz tutejsze zakłady pracy: AZPL „Allen”, BZF „Beskidiana”, Zakłady Artykułów Ściernych, Fabryka Pił i Narzędzi „Wapienica”, Biuro Projektów Budownictwa Przemysłowego „Śląsk”, FSM – Zakład nr 10, Spółdzielnia Pracy „Młoda Gwardia”, KBP „Beskid”, Rejon Dróg Publicznych, Nadleśnictwo „Wapienica”, Krakowskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Maszynami Budowlanymi, Miejski Zarząd Ulic i Mostów, Spółdzielnia Młodzieżowa „Grot” oraz firmy polonijne: „Konsuprod”, „Labo”, „Marbet”, „Natalex”, „Drowex” – udzielające jej pomocy finansowej. W styczniu 1986 roku w budynku przy ul. Jaworzańskiej od nieszczelnego komina zapalił się strop. Budynek został przeznaczony do kapitalnego remontu, a tym samym szkoła straciła pięć sal lekcyjnych. W tej sytuacji Inspektorat Oświaty podjął decyzję o dowożeniu uczniów pięciu klas młodszych wraz z nauczycielami do Szkoły Podstawowej nr 6. Po zakończeniu remontu (6 kwietnia 1988 roku) uczniowie mogą kontynuować naukę w pięknie odnowionym budynku.

7 czerwca 1986 roku Samorząd Mieszkańców Wapienicy zorganizował imprezę środowiskową „Dzień Wapienicy”. Dochód z loterii fantowej przeznaczono na potrzeby szkoły. Atrakcyjne nagrody ufundowane zostały przez miejscowe zakłady pracy. Obecny na „Dniu Wapienicy” Prezydent Miasta Kazimierz Kalisz wręczył byłemu dyrektorowi tej szkoły – Bronisławowi Kokotkowi – puchar „Najlepszemu Społecznikowi”.

14 października 1986 roku odbyła się uroczystość wręczenia szkole sztandaru ufundowanego przez Komitet Rodzicielski. Uczestniczyli w niej przedstawiciele Władz Miasta, Wydziału Oświaty i Wychowania, Komitetu Osiedlowego Samorządu Mieszkańców w Wapienicy, Zarządu Kółka Rolniczego, Zarządu Okręgu Polskiego Związku Filatelistycznego (Komisja Młodzieżowa), Zarządu LKS „Zapora”, delegacje zakładów pracy: AZPL „Allen”, Fabryki Pił i Narzędzi „Wapienica”, Zakładów Artykułów Ściernych, BPBP „Śląsk”, FS M – Zakładu nr 10 oraz reprezentanci Zarządu Koła ZBOWID – Wapienica i Komitetu Rodzicielskiego przy Szkole Podstawowej nr 32.

Podniosła uroczystość przebiegała następująco: 
– wciągnięcie flagi na maszt; 
– przemówienie dyrektora szkoły – Irmgardy Gryczki; 
– odczytanie aktu nadania sztandaru; 
– przekazanie sztandaru dyrekcji szkoły przez przedstawiciela Komitetu Rodzicielskiego pana Dymona; 
– przekazanie sztandaru młodzieży szkolnej przez dyrektora; 
– przemarsz Pocztu Sztandarowego; 
– ślubowanie młodzieży szkolnej.

Szkoła wkroczyła w ostatnią dekadę XX w. z poważnymi problemami. Liczba uczniów znacznie wzrosła, tak że sytuacja lokalowa szkoły była bardzo trudna. Nauka odbywała się nadal w trzech budynkach na trzy zmiany, z częściowo skróconymi przerwami. W 1990 roku na zajęcia uczęszczało 1390 uczniów podzielonych na 48 oddziałów. Pomimo różnorakich trudności w szkole, oprócz zajęć dydaktycznych, organizuje się liczne imprezy kulturalne, sportowe, a także uroczystości rocznicowe. 10 listopada 1993 roku odbyły się obchody „70-lecia Polskiej Szkoły w Wapienicy”. Z wielkim zainteresowaniem wszyscy zebrani wysłuchali m.in. archiwalnego nagrania z „40-lecia Polskiej Szkoły w Wapienicy”, które zachował i udostępnił emerytowany nauczyciel – Oskar Kożusznik. Z głośników popłynął nieco chrapliwy, przycichły głos ówczesnego Inspektora Szkolnego – Klemensa Matusiaka oraz wdowy po Franciszku Kuboku – kierowniku szkoły. W roku szkolnym 1994/1995 funkcję dyrektora placówki objęła Danuta Migdał, która ukończyła tę szkołę, a w 1979 roku podjęła tutaj pracę jako nauczyciel biologii. Nowa dyrekcja wraz z gronem pedagogicznym, rodzicami i uczniami zorganizowała 10 czerwca 1995 roku pierwszy festyn szkolny, który cieszył się dużą popularnością w środowisku lokalnym. Dlatego później odbywał się on corocznie. Podczas tej imprezy z okazji 20-lecia utworzenia Izby Tradycji Regionu (Izby Pamięci Narodowej) nadano jej imię Bronisława Kokotka – żołnierza kampanii wrześniowej w 1939 roku, uczestnika bitwy o Monte Cassino oraz budowniczego i kierownika, a potem dyrektora tej szkoły.

Pamiętając o swojej przeszłości, cała społeczność szkolna w październiku 1998 roku uroczyście świętowała „75-lecie Polskiej Szkoły w Wapienicy”. 1 września 1999 roku zaczyna się pierwszy rok reformy oświaty. W budynku szkoły współistnieją 6-letnia szkoła podstawowa i 3-letnie gimnazjum. W filii przy ul. Lajkonika po raz pierwszy rozpoczęły naukę klasy czwarte. Danuta Migdał zostaje dyrektorem gimnazjum, a funkcję dyrektora Szkoły Podstawowej nr 32 obejmuje Krystyna Bąk.